Ulga rehabilitacyjna w świetle najnowszej praktyki organów podatkowych - co można odliczyć

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód   po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności:

• dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę),
• rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz
• kwotę zapłaty  (zob. art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o PIT).

W przypadku wydatków na rehabilitację niepełnosprawnego dziecka faktura może być wystawiona na dziecko niepełnosprawne lub na rodzica, który utrzymuje dziecko niepełnosprawne (nie może być wystawiona na drugiego rodzica, który nie korzysta z ulgi rehabilitacyjnej)  (zob. interpretacja indywidualna dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 28 kwietnia 2023 r., 0113-KDIPT2-2.4011.129.2023.3.MK).

W przypadku wydatków na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa; utrzymanie psa asystującego; używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia), nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, ale podatnik może być zobowiązany do wskazania z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika; lub okazania  certyfikatu potwierdzający status psa asystującego (zob. szczegółowo art. 26 ust. 7c ustawy o PIT).